قلم زنی یکی از رشته های هنرهای سنتی ایران است که در دسته بندی، در رده هنرهای صناعی و در گروه فلزکاری قرار دارد.
پیشینه قلم‌زنی را به زمان سکاها یا سیت‌ها نسبت می‌دهند که نژاد آریایی داشته‌اند، از دوره‌ی مادها که در سده‌ی هفتم قبل از میلاد در ایران روی کار آمدند، آثار قلم‌زنی اندکی به جای مانده است.
با تشکیل حکومت هخامنشی هنر قلم‌زنی نیز متحول شد و بر دوران بعد از خود نیز تاثیر گذاشت. این دوره در واقع اوج هنر فلزکاری است اما به دلیل حمله اسکندر و آتش زدن تخت جمشید آثار زیادی نابود شدند و به دستوراسکندر گداخته و به سکه تبدیل شدند.
در زمان ساسانیان یعنی در سال‌های ۲۲۴ تا ۶۵۰ میلادی، به دلیل گسترش تجارت میان ایران، یونان و روم، هنر ایران از هنر یونان و روم تأثیر پذیرفت. مرسوم‌ترین ظروف این دوره سینی بود که ساسانیان تصاویر شکار و مراسم پادشاهان مثل مراسم هدیه دادن را روی آن‌ها قلم می‌زدند.
در سده‌های آغازین اسلامی، هنر قلم‌زنی دوره‌ی ساسانی را مورد تقلید قرار داده و در سده‌های بعد در اثر علاقه هنرمندان ایرانی به مذهب و گرایش آنان به اسلام، با تأثیرپذیری از باورهای اسلام، کم‌کم نقوش طرح‌های بومی و اسطوره‌ای ایرانی جای خود را به خطوط کوفی و آیات و احادیث داد.
انتهای پیام/
